Το εικαστικό και ποιητικό αριστούργημα, με ευρύτερες φιλοσοφικές προεκτάσεις, του μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Αποστολάκη (Χαΐνη) και του Νίκου Μπράτου, «Δρακοδόντι», θα παρουσιάσουν το «Συμπόσιο Πολιτισμού» και οι εκδόσεις Καστανιώτης, στο Πολύκεντρο του Δήμου Ηρακλείου, την Δευτέρα 29 Ιανουαρίου στις 6.30 το απόγευμα. Ομιλητές θα είναι ο Καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Γιώργος Νικολακάκης, ο υποψήφιος διδάκτορας Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στο Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας, Ιάκωβος Γεωργουδής – Πιταροκοίλης, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, Παναγιώτης Γεωργουδής καθώς και ο δημιουργός, Δημήτρης Αποστολάκης (Χαΐνης).
Το εν λόγω κόμικ έχει μία αυτοτελή εικαστική αξία αφού η κάθε εικόνα αποτελεί ξεχωριστό έργο τέχνης και μπορεί να σταθεί αυτοδύναμα ως ζωγραφικό και πνευματικό μήνυμα, χάρις στο ταλέντο του Νίκου Μπράτου. Παράλληλα όμως συναρμόζεται ιδανικά με τον υψηλό ποιητικό λόγο του Δημήτρη Αποστολάκη. Ο τελευταίος, με εκατό δέκα δεκαπεντασύλλαβους στίχους, «χτίζει» μέσα σε μία αφυδατωμένη εποχή από συνθετικά και οραματικά ποιητικά αφηγήματα, μία όαση πνευματικότητας, ένα πρόταγμα ποιητικής και φιλοσοφικής ενόρασης αναζήτησης της Αλήθειας, αληθινής εσωτερικότητας από πλευράς αγωνιών οι οποίες συγκλίνουν στην Ευτυχία του ανθρώπου. Μέσα στον τεχνολογικό και επιστημονικό ολοκληρωτισμό σε συνδυασμό με την πλημμυρίδα εικόνων και μηνυμάτων κατώτερου επιπέδου και λάσπης που μας έχουν κατακλύσει, το «Δρακοδόντι», αναδύεται ως σχεδία μιας παγκοσμιοποιημένης Οδύσσειας, αφού ο Αποστολάκης έχει καταδυθεί και στον Ομηρικό κόσμο εκτός από τις άλλες παραδόσεις που συντίθενται στο έργο του. Η κάθοδος του Οδυσσέα στον Άδη ως επισκέπτη και γνωσιολογικό ερευνητή, επανέρχεται μεταφορικά στον ποιητικό λόγο του Χαΐνη ως παραμύθι αλλά και ως αναγκαία συνθήκη αυτογνωσίας και συγκρότησης μιας ευρύτερης και βαθύτερης πολιτισμικής ταυτότητας, ενός ταξιδιού προς το θείο με αποβολή κάθε περιττού και το άνοιγμα προς την Συμπαντική Αρμονία του Καθολικού Έρωτα και της άφθαρτης Αγάπης που συνιστά Ελευθερία. Άλλωστε ο Χαΐνης το προαναγγέλλει, με έναν τρόπο που παραπέμπει στον Ερωτόκριτο, εξαρχής:
«Στου πόθου τα σκεπάσματα νύχτα μ’ αστραποβρόντι
Έταξα στην αγάπη μου του δράκοντα τ’ αδόντι
Και η καρδιά μου ελύσσαξε να δει και να γνωρίσει
Που ‘ναι του δράκου η φωλιά και του θεριού η βρύση
Ένας τρελός μου φώναξε, σ’ έρημο μονοπάτι
Πως τη δρακογενιά θα βρω στου Άδη το Παλάτι».
Η κάθοδος στον Άδη της δημιουργικής μοναξιάς που μπορεί να φτάσει στα όρια της τρέλας για να βρει ο ποιητής το φως νέων οριζόντων, είναι το μεγάλο τίμημα για να γεμίσει η Ψυχή και ο Νους από το μεγαλείο και την ταπεινότητα μιας πληρότητας, ψυχικής και κοινωνικής ώστε να προβάλλει από τα σκοτάδια το όραμα ενός νέου Ανθρωπισμού, το οποίο μπορεί να μεταλαμπαδευτεί και να εμπνεύσει τους λαούς ως μαχόμενες συλλογικότητες αυτογνωσίας στον αγώνα προς την Ελευθερία, την Δικαιοσύνη, την Ισότητα και την Αγάπη. Αυτή είναι η κατάθεση- προσφορά του Χαΐνη με στοιχεία Φιλοσοφίας, Οντολογίας αλλά και Επιστημολογίας, χωρίς να διαλύονται οι μεγάλες αλήθειες των Θεογονιών ως καθολικοί πυρσοί Ζωής, αντίθετα συνενώνονται δημιουργικά.
«Τότε μου κράζει η φωνή “το μυστικό θα μάθει
Μόνο αυτός που πάτησε της κόλασης τα βάθη”.
« Όφις, θεός και άνθρωπος πολύ σε τούτο μοιάζουν
Και μια του κύκλου εποχή πουκάμισο αλλάζουν».
«Σ’ αυτό τον κόσμο γίνεσαι ό,τι έχεις αγαπήσει
Και παίρνεις προίκα σου στερνή αυτά που ‘χεις χαρίσει».
Κάθε καταναλωτική προβιά και εγωιστική πράξη ή η χυδαιότητα της αγοράς που δεν χαρίζουν τίποτα αλλά μόνο εκμεταλλεύονται και ληστεύουν υλικά, ηθικά και πνευματικά αποτελούν θάνατο, ΔΕΝ EΧΟΥΝ ΑΝΤIΔΩΡΟ, λέει εμφατικά ο Αποστολάκης, επαναφέροντας το αίτημα του νεοπλατωνικού φιλοσόφου Πλωτίνου για μια πορεία αγώνα προς το φως, για έναν φωτεινό άνθρωπο, στην κατεύθυνση αρμονίας Κοινωνίας – Φύσης.
